Waarheen moet u gaan om de zin van het leven glashelder op een presenteerblad aangereikt te krijgen? Want natuurlijk: u wilt er niet te veel voor doen. Een oranje overgooier en een voettocht naar die plaats in India (‘Poeha’ of zoiets)? Nou vooruit dan maar. Liever zou u er in zo’n limousine naar toe worden gebracht, doezelend op de achterbank met een glas champagne binnen grijpbereik. En op de voorbank natuurlijk een Indiër, die u in smetteloos wit uniform alvast in gebroken Engels inseint over de globale strekking van wat u te wachten staat. Maar wat moet dat moet. Als daar aangekomen uw twijfels dan maar wel ogenblikkelijk verschroeien in een verblindend spiritueel licht.
Zo’n voettocht heeft onmiskenbare voordelen. Geluier op de leren achterbank van een poenige limo herbergt het gevaar dat u denkt het voor elkaar te hebben. Dat tevreden gespin van de motor masseert de vragen die u zichzelf stelt misschien wel weg. En waar blijft u dan? Als u daarentegen nog duizenden kilometers te wandelen hebt, heeft u eindelijk volop de tijd om stil te staan bij die vragen, terwijl u natuurlijk wel door blijft wandelen. In beweging blijven is het motto.
Wat zou er door het hoofd gaan tijdens die bedevaart? Waar u vandaan komt en wie u bent natuurlijk. En waarom u besloten heeft tot deze wandeling. Aan de einder gloren de antwoorden, maar hoe krijgt u die antwoorden diep in uzelf verankerd? Ook aan de einder ontkomt u er niet aan alle goedbedoelde tips & tricks in te kleuren met uw miljarden ervaringen. Ook daar zal u wederom uw hoogstpersoonlijke draai aan de wereld geven. De plank slaat u altijd mis. Die spirituele hotshot zal aan u een zware dobber hebben. Hopen dus dat hij zijn vak verstaat en het -niet op de laatste plaats – bij het rechte eind heeft. Stelt u zich toch eens voor dat hij al jaren klinkklare onzin in naïeve hersens aan het aanbrengen is.
Zou u er geruster op zijn als zo’n man gecertificeerd is? ISO of zo? Een kwaliteitskeurmerk toegekend door een commissie van wijze mannen. Of de goedkeuring van de Nederlandse Vereniging van Huisvrouwen. Wat dan ook, als u er maar blind op kunt varen. Aan de andere kant: wat maakt het uit? Ergens moet er een kiem van vertrouwen in uzelf aanwezig zijn. U weet het nooit.
En de wereld waar u vandaan komt. Zou u die achter gelaten hebben? Zeker niet, al is het maar omdat u de berg onbeantwoorde vragen keurig netjes in uw rugzak heeft gestopt. Uw vragen neemt u mee. Wat zou u daar anders moeten doen? En natuurlijk heeft u ook stiekem de wereld waaruit uw vragen opborrelen ingepakt. In gecondenseerde vorm weliswaar. Gewoon om het zekere voor het onzekere te nemen heeft u op het laatste moment ook uw zelf verzonnen antwoorden in de zijvakken gepropt. Dat verschaft u de mogelijkheid zijn antwoorden met de uwe te vergelijken. Hoe kunt u anders ooit ontdekken dat hij het bij het rechtere eind heeft? Zou hij ook zo’n rugzak hebben?
Een maandenlange reis dus naar een dorp dat er niet toe doet, dat geen enkel verschil maakt. Daar aangekomen zult u verder gaan vanaf het punt waar u gebleven bent. Wat een reis om nog meer opinies, hoe goed of kwaad bedoeld ook, tot u te nemen. Natuurlijk. Binnen u schuilt de hoop dat hij u met een kwinkslag het rechte spoor in duwt. Zijn rechte spoor. Maar is dat ook uw rechte spoor? Als daar de mogelijkheid is, was die er dan thuis niet ook al?
Het is maar een spel. Het mysterie dat u daar zou kunnen aanschouwen is ook hier aanwezig. In de dingen om u heen, de mensen om u heen en de zieleroerselen in u. De antwoorden die u zoekt zijn niet ver weg. Het drukke heen en weer geren op deze zwevende bol in de ruimte doet u vergeten dat de antwoorden hier binnen schuilen, in de eindeloze diepte in u. Als u uw ogen sluit bent u er. Wat een reis kunt u daar maken.
Levenslessen. Met geduld en zonder inspanning bijsturen wat niet bevalt. Nee, nooit een haakse bocht maken. Dan slaat u om. Gecertificeerd is Hij zeker, de Grote Ontwerper.